راحت جاوید عشاق از فضولی رستن است

سجدهٔ شکر نگه چشم از تماشا بستن است

چون خروش نغمه ای کزتار می آید برون

شوخی پرواز ما ازبال آنسو جستن است

از کشاکش نیست ایمن یک نفس ، فرصت شمار

کار ریگ شیشهٔ ساعت ز پا ننشستن است

نشئهٔ آزادیی دارد غرور عاشقان

ناله را گرد نکشی از قید هستی رستن است

تا چه زاید صبحدم کامشب به بزم نوبهار

غنچه چون مینای می از خون عیش آبستن است

شرمی از آزار دلها کن که در ملک وفا

بهرناموس مروت رنگ هم نشکستن است

از مکافات عمل ایمن نباید زیستن

سربریدن های ناخن عبرت دل خستن است

همچو اشک از انفعال دستگاه ما و من

آب باید شدکه آخر دستی ازخود شستن است

تا توان زین انجمن کام تماشا یافتن

همچو شمع اجزای ما را با نگه پیوستن است

زانقلاب دهر بیدل کارم از طاقت گذشت

بعد از این از سخت جانی سنگ بر دل بستن است